ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခုထိလဲ ၾကိဳက္ေနဆဲ ၿဖစ္တဲ့ အမည္မသိ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ရဲ ့ ကဗ်ာေလးကို ၿပန္တင္ခ်င္ပါတယ္

ေဆးရုံ

တစ္ခ်ဳိ  ့က
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနတဲ့မ်က္နွာ
တစ္ခ်ဳိ  ့က
ဘ၀ကိုေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိဖက္တြယ္
တစ္ခ်ဳိ  ့က
အိမ္သားေတြအတြက္ဟန္ေဆာင္ျပဳံးလို ့
တစ္ခ်ဳိ  ့က
ေနာက္လာမဲ့ဘီလ္စာရြက္အတြက္ရင္ေလးလို့
တစ္ခ်ဳိ  ့က
ညည္းညဴလူးလိမ့္  ငိုေၾကြးေအာ္ဟစ္
တစ္ခ်ဳိ  ့က
ဘုရားတရား ဂုဏ္ေတာ္ေတြပြားလို ့
တစ္ခ်ဳိ  ့က
ေသျခင္းတရားကို မတုန္မလွုပ္
တစ္ခ်ဳိ  ့က
ေသျခင္းတရားကို ရုန္းကန္တြန္ ့ဆုတ္
အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္အဖြားအိုက
မရွိေတာ့တဲ့ အေမကိုတမ္းတ
ရက္ၾကာၾကာေနရမဲ့ လူေတြက
ရြာကိုတမ္းတ
လူနာေစာင့္ေတြရဲ ့
အျပဳံးေတြက ႏြမ္းလ်လ်
ပုလင္းထဲကေသြးေတြက တစ္စက္ျပီးတစ္စက္
အဆင္းေပ်ာက္တဲ့နံရံေတြကေအးတိေအးစက္
ေနေကာင္းသြားမွာပါတဲ့
ဆရာမေလးကအျပဳံးယဲ့ယဲ့
ဆရာ၀န္ၾကီးရဲ ့နွလံုးသားဟာ
ဓာတ္မွန္မွာမေပၚဘူးတဲ့

လူနာတင္လွည္းအသံ
ေအာက္စီဂ်င္တြန္းလွည္းအသံ
နွလံုးသည္းပြတ္မွ ငိုေၾကြးသံ
စိုးရိမ္စိတ္တို ့၏ ရင္ခုန္သံ
အားကိုးရာမဲ့လူနာမ်ား၏ ပင့္သက္ရွုိက္သံ
ေ၀ဒနာညည္းညဴသံ
လူျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡကိုခဏေတာ့နားလည္လိုက္မိ။ 
(ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ေရးထားတာပါ။ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကာပါၿပီ)

ဘယ္ႏွၾကိမ္ဖတ္ဖတ္ ဖတ္လိုက္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္တစ္ခုခု က်န္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။